Padange mbulan ndadari
Ngancani ati kang sepi
Gawe ngamboro roso angen iki
Angenku iki tondo yekti tresno ing ati
Koyo mbulan menehi padang ing wengi
Tak simpen ning nnero ati
Eesemmu tansah ngangeni
Opo ning kono kroso kangen iki
Nadyan akeh gudo
Ra ngalangi dalane tresno,
Mung sliramu memanike kalbu
Ra ono wong liyo
Rungokno sworo atiku
Kang nandang kangen sliramu
Kang tansah manah atiku
Saben wengi ra biso nendro netraku
Lewat lirih sworo angin
Tak titipne roso kasmaran
Sedino koyo sewindu
Ngantu antu ngenteni tekamu
