นอนบ่หลับ ก็อยากสิหยิบแต่โทรศัพท์ทักหา
มันคือเหงาคักแท้ ยามบ่เห็นหน้า ใจหายหัวใจบ่ซ่วง
คิดฮอดหลาย บ่มีคนข้างกายมาคอยห่วง กะตั้งแต่มื้อนั้น
ที่บ่ได้พ้อกัน ย่านแฟนเฮาเปลี่ยนไป
*ยามที่เฮา(เรา)ไกลห่าง ข้างทางมีแต่ความว่างเปล่า
อดทนกับความเหงา ฝากความหวังกับคำว่าเชื่อใจ
**การรักษา มันมีค่ากว่าการหาใหม่ เข้าใจเด้อคนไกล
ให้ฮู้ว่ายามได๋กะคิดฮอด ยามไกลห่างกัน ก็ยังคิดถึงเธอตลอด
ยังจำฮอยกอด ยังรอสิได้พ้อหน้า
สิมีไผ มาอยู่ใกล้มาเอาใจ บ่น้อ
มันคือห่วงคัก แท้ยามบ่ได้พ้อ แต่ก็พยายามทำไว้ใจ
ให้รักษา ความฮักที่มีจะได้ไหม คนอยู่ทางนี้
บ่เคยคิดมีใหม่ บ่เงียบหาย ให้ต้องกังวล
ซ้ำ (,)solo(,*)
เก็บใจรักษา ถ่ามื่อเฮาได้พ้อกัน . . .
